[door Joost Bakker & Roelof Balk] - Ons onvolprezen Tweede Elftal heeft op overtuigende wijze de Zumer League gewonnen, die onderlinge coronacompetitie die bestaat uit trainingen met een aan perfectie grenzende simulatie van de wedstrijdstress. Geestelijke vader Zumerman, een superheld met kennis en ervaring in het Amsterdamse hotel- en gastvrijheidswezen, is in staat gebleken de hele club te enhousiasmeren om in lockdown-tijd op de zondagmiddag op veilige maar sportieve wijze toe te leven naar een nieuw seizoen. De apotheose van dit alles vond jongsleden zondag plaats, natuurlijk op Sportpark het Loopveld, waar ook de simulaties van het borrelende publiek al tot in perfectie werden uitgevoerd. Hoofdsimulanten in de finale waren een tot de tanden gewapend ACC 2, laten we het Goliath noemen, en de kleine dappere David, ACC ZoMi, waarvan op zijn minst een der Davids noch immer op de Olympus verkeerde vanwege zijn bijna goddelijke transformatie van ‘veelbelovend’ naar ‘veelbetekenend’.
Goliath was gemotiveerd. Nee, Goliath was getergd. Eerder in de simulatiecompetitie was hij al gestuit op David en met de schrik vrijgekomen. Erger nog, een new kid on the block genaamd Ax-Rohit-Girish & Co, had hem zomaar alle hoeken van het veld laten zien. Het was tijd vandaag om, in de woorden van een tamelijk onverstaanbare man uit Essex, ‘de natuurlijke orde der dingen te herstellen’.
Dat laatste is gelukt. In een hoogstaande finale wist ACC 2 de ZoMi’s met overmacht te verslaan. Het was op zich al een wonder dat ZoMi de finale bereikt had vorige week, via een bloedstollende overwinning op het eerder genoemde ACC 4. Dat gebeurde dankzij een legendarisch tweetje van Joost - en met dat tweetje doelen wij niet op zijn twittergedrag. Joost produceerde dat legendarische tweetje op zijn eerste bal, tevens de laatste bal van de wedstrijd en daarmee ook zíjn laatste bal. Zo zie je maar dat een eerste bal wel degelijk en tegelijkertijd ook de laatste kan zijn. Volgens ons kan dat alleen maar in cricket.
Ook op deze heerlijke finalezondag voltrok zich eigenlijk een klein wonder in de eerste 15 van 30 simulatieovers,als je zag hoe dit ZoMi-elftal crickettechnisch gegroeid is. Zelfs zonder sterspeler Bart Sandberg wist ZoMi onder leiding van stand in regisseur-skipper Kees van Nieuwkerk ACC 2 lange tijd in toom te houden met gewoon lekker fielden in een sterke veldbezetting met de punt naar voren. Daar moeten wel een aantal echte senior cricketbrains achter zitten, anders zouden wij ook niet weten waar die geestelijke en mentale groei vandaan komt. Toch was de grootste zorg gedurende dat sterke optreden van ACC ZoMi juist dat Bas van der Heyde een tamelijk bescheyden rol leek te spelen aan bat, en dat gedurende vele overs lang. Dat was natuurlijk maar scheyn, die bescheyden rol, en de echte kenners, waaronder vader Huib als vanouds bescheyden langs de leyn, hadden dat al lang in de gaten. Superieur loodste Bas zeyn team naar 214 runs in 30 overs, oftewel 7 runs per over.
Hij deed dat zeker niet alleen: en passant coachte hij opener Ajit Kamboj naar een prachtige en solide 34 met als hoogtepunt een niet eerder geziene zes vanaf de heupen over long leg, zo op de green van hole 1. En skipper Rehan Younis (55) kreeg van Bas alle ruimte om de versnelling in te zetten op het moment dat dat ook nodig was. Terwijl Rehan de dakpannen van het clubhuis testte op duurzaamheid, moesten wij onwillekeurig terugdenken aan de WK finale van 1979, waarin master blaster Viv Richards de voor ons toen nog onbekende Collis King alle vrijheid bood om in korte tijd de Engelse aanval aan gort te slaan. Viv speelde toen even tweede viool, terwijl hij veruit de beste batsman was.
Maar ja, Viv is natuurlijk geen Bas, die ondertussen in diezelfde versnellingsfase de bal even rechtvooruit zonder stuiten hoog tegen de screen aan legde, op veld 1 dus en dat is echt een heel eind, en ook nog eventjes torenhoog in de sloot achter het scorebord (iets minder ver, maar ook de volle 6 punten meer dan waard). Eigenlijk had hij zijn century verdiend, maar hij verkeek zich in de slotfase op de verraderlijke toverballen van Joris en mis-timede hem zo naar Zuby, die geen fout maakte en hem inrekende. Toen Bas (77) eenmaal het strijdperk verlaten had, stortte de rest van de battingside van ACC 2 gelijk in natuurlijk, want de ZoMi’s beschikken over een enorme veerkracht en lieten geen kans onbenut.
ACC 2 begon vol vertrouwen aan de tweede innings en dat bleek terecht. Nadat het openingspaar snel was opgeruimd op grond van enkele basisfouten, speelde Zuby zich rustig in met een 6 op zijn tweede bal en ook Morne (38) krikte de scoringsrate vanaf het prille begin in alle rust stevig omhoog. ZoMi bouwde zijn innings een beetje tegenovergesteld op vergeleken met ACC 2: lekker snel scoren en lekker veel wickets verliezen, oftewel na ons de zondvloed. Al gauw volstrekt kansloos bouwde ZoMi aan een mooi totaal, met fraaie schoten van Ezzat (21) en vooral een heel knappe innings van Joris (24 not out), die aantoonde over grote all round-capaciteiten te beschikken. Indrukwekkend was zijn virtuele winning hit, een viertje door de covers, waarmee hij de 117 (die door een technische onvolkomenheid als target op het scorebord stond) ruim voor tijd passeerde, en juichend de felicitaties in ontvangst nam. Want ja, je moet je eigen doelen stellen in het leven, ook al is dat 100 runs te weinig voor de echte winst.
Zumer Mohammed, de geestelijke vader dus van het hele gebeuren, overleefde eerder al een very close call op een run out recht in de palen van voorzitter Wim (bij twijfel not out, besliste de scheidsrechter van dienst, en hij twijfelde naar eigen zeggen enorm), maar ook Zumer kon een overdonderend caught behind appeal even later niet meer overrulen, hoe overtuigend hij ook zijn kan.
Ondertussen toonde Michael Dukker op een furieus bowlende Jan Balk dat hij over een aardige reverse sweep beschikt, maar jammer genoeg kwam die recht in de handen van backward point. Beau had met 2 voor 8 economy-wise de beste cijfers, beter nog dan papa Wim met 3 voor 36. Zo was het uiteindelijk toch een tamelijk eenzijdige partij, maar wel een partij waarin voor de liefhebber heel veel te genieten viel.
Na afloop reikte een trotse bestuurder van onze club genaamd Richard Wolfe met genoegen en met de nodige égards de fraaie beker uit aan de al even trotse winnende captain Rehan. Die benadrukte in zijn slotspeech nog even dat de hoffelijkheid en welwillendheid jegens de tegenstanders die hem kenmerken een klinkende toernooiwinst niet in de weg hoeven te staan. Wat een gentleman cricketer is het toch, een sieraad voor de club.
En nu we het toch over sieraden hebben, dan moeten wij zeker het toernooi als zodanig daar toe rekenen, want voor het tweede jaar op rij hebben wij mogen vaststellen dat een reeks onderlinge simulatiewedstrijdjes de club dichter bij elkaar brengt. Dit jaar mochten wij dus een nieuw vierde elftal begroeten dat onder de bezielende leiding van Rohit nu al een niet meer weg te denken en prettige positie in de club heeft verworven: ook een sieraad voor onze club. En ook Umer mogen wij bijzonder bedanken voor zijn initiatief om, samen met de andere captains, dit toernooi te organiseren. Zeker ook een sieraad die Umer, te meer als we zijn fraaie haardracht in de overweging mogen betrekken. Zo heeft corona ons al met al zeker ook iets goeds gebracht – niet de ziekte zelf natuurlijk, maar wel de lockdown fase - en dat is toch ook mooi om vast te kunnen stellen. De club leeft!