[door Frank van der Meijden] Een heerlijk zomers weertje, een prachtig complex en twee sterke teams waren de ingrediënten voor een bewogen zondagmiddag op VCC. Vol goede moed en bouwend op een reeks van twee klinkende overwinningen reisden we af naar de Den Haag. Het verlangen naar een goede pot cricket was zelfs zo hoog dat we al anderhalf uur van tevoren aanwezig waren. Desalniettemin was een goede voorbereiding meer dan gewenst want we wisten hoe sterk VCC kon zijn. De thuiswedstrijd hadden we immers maar nipt gewonnen in de laatste over.
Terug van weggeweest
Aanvoerder Dick Broggel was weer terug van weggeweest en won zowaar de toss. Zo verstandig als Dick altijd is besloot hij dat ACC als eerste zou gaan batten. Hoogtepunt van de innings was een rustige, stabiele en stijlvolle half century van opener Roelof Balk die daarmee de innings van ACC op ervaring bijeenhield. Na de val van het vierde wicket waren de toegestroomde toeschouwers (twee en een hond) getuige van een klassieke ACC Zomi-collapse. Umer daarentegen kreeg dit niet voorval vrijwel niet mee, die keek liever Engeland-Panama op zijn telefoon.
Een ander hoogtepunt, of eigenlijk dieptepunt, van onze innings waren de eerste nogal vreemde schermutselingen tussen beide partijen. Een nogal ferme woordenwisseling tussen een van de VCC-spelers en onze standing umpire bleek de voorbode te zijn van een aparte en bijzondere namiddag. ACC zette ondanks dit alles en de collapse een totaal neer van 147 en tijdens de toch wat gespannen lunch werd druk gediscussieerd of dit totaal wel hoog genoeg was. VCC had immers sterspeler Marc Nota en nog een aantal andere sterke batsman binnen de gelederen.
Twee toeschouwers en de hond
Na de lunch waren de twee toeschouwers en de hond allereerst getuigen van een behoorlijk fanatieke warming-up van de Amsterdammers en ook de eerste tien overs waren van een hoog niveau. Robert Wolfe met line & length en Marvin Watts met zijn verwoestende pace zorgden ervoor dat we VCC al snel onder druk hadden en zo stond na 12 overs de score van 26/3 op het bord. Maar toen brak letterlijk de pleuris uit. De batsman van VCC kon het gepraat (sledging?) vanachter de palen en in de slips op zijn zachtst gezegd niet meer waarderen. Wat volgde was een felle discussie over en weer en een bijna herhaling van de legendarische schermutselingen tussen Lillee en Miandad (https://www.youtube.com/watch?v=ryd3a4b6jFk) nagespeeld door Roelof en de zwaar gepikeerde batsman. Laatstgenoemde besloot retired te gaan en in kwam een woedende Nota die eenieder die nu nog ze mond zou opendoen “wel even op ze bek zou slaan.” Dit viel op zijn beurt uiteraard weer in slechte aarde bij onze ‘Mister Cricket’ Robert Wolfe en zo bleef de discussie maar voortgaan. Uiteindelijk keerde de rust gelukkig weer terug bij beide teams en kon de wedstrijd na een oponthoud van zeker tien minuten weer doorgaan.
Mentale winnaar
ACC was na dit alles gelukkig de mentale winnaar. Nadat dankzij een wederom heerlijk bowlende Bart het belangrijke wicket van Nota viel (54/4) leek het verzet van VCC gebroken. Richard Wolfe bowlde hierna misschien wel zijn beste spell uit zijn roemruchtige carrière (2/17/7) en Haney bleef de druk er constant ophouden met zijn venijnige off-spinners. De resterende wickets vielen vervolgens gestaag en uiteindelijk was VCC all out voor 88 runs. Cricket was zo deze zondag absoluut niet de winnaar, maar ACC gelukkig dan weer wel. Het handjes schudden na afloop ging met gebogen hoofd en de derde innings, waar wij normaliter in uitblinken, is ook wel eens gezelliger geweest. Om de dag alsnog met een goed gevoel af te sluiten zijn een aantal van ons nog heerlijk gaan eten bij de Waterkant onder het genot van een aantal hele lekkere en welverdiende overwinningspilsjes.
Batting:
R. Balk - 63
F. van der Meijden – 21
K. van Nieuwkerk – 11
Bowling:
Rob Wolfe 7 17 2
M. Watts 5 39 2
H. Zaidi 7 28 2
Richard Wolfe 7 17 2
B. Sandberg 5 14 0
