[door Roelof Balk] - Alweer voor de 13e keer op rij (minus 1x COVID) organiseerde village cricket club Moreton CC deze zomer in zuid-west Engeland het legendarische Beer & Cricket Festival. Een aantrekkelijk concept mede uitgedacht door Robert Wolfe (inmiddels bekend als ‘de broer van’, dat was vroeger wel anders), met een 6-a-side toernooi als het sportieve en verbindende hoogtepunt. De ZoMi’s van ACC wonnen ooit de eerste editie, maar kwamen al die andere jaren nooit verder dan een finaleplaats. Die ban is nu gebroken: tot de tanden gewapend met krachtige salmiakdrankjes, intimiderende snorren en ter plaatse verworven hooivorken heeft het Amsterdam A-team alle potjes gewonnen, onderweg een recordtotaal van 103 voor 0 neergezet (in 5 - zegge vijf! – overs, iedereen retired-not-out) en in de halve finale een stel superfitte macho-engelsen kansloos verslagen.
Daarna was verliezen in de finale geen optie meer. Wat een prestatie. Om niet al te inhalig over te komen slaagde Amsterdam B-team in zijn sociaal-maatschappelijke opzet om juist alle wedstrijdjes te verliezen, daarmee vele vrienden makend. We zijn daar nu grenzeloos populair (denken we zelf) en moeten volgend jaar zeker terugkomen om deze geweldig smakende titel te verdedigen.
Moreton is een piepklein dorpje in heuvelachtig Engeland met een 11-eeuws robuust kerkje, een vriendelijke bevolking en een schitterend gelegen cricketveld met een graswicket waar je ontroerd van raakt, zo mooi. En een pub genaamd The Bear. Op de een of andere manier is de nieuwe eigenaar van de pub – die pal aan het cricketveld grenst – in onmin geraakt met de complete lokale bevolking, wat hem heeft doen besluiten om niet meer mee te willen werken aan het Beer & Cricket Festival. Of andersom. Niemand begrijpt precies waarom de pub is afgehaakt (of niemand wil het vertellen), maar met het onverwoestbare doorzettingsvermogen dat de Engelsen eigen is, hebben de clubleden dan maar zelf alles geregeld. Van een tot bar omgebouwde coach (bus) waar alle drankjes verkrijgbaar zijn, tot een BBQ die nadrukkelijk géén vegetarische burgers aanbiedt (waag het niet ze te bestellen). Van een aandoenlijk openluchtpodium voor een lief live bandje (net geen Red Hot Chili Peppers), tot een plaatselijke crêpe-verkoopster en dito bacon-and-eggs kok voor het ontbijt. This glorious ground, aan een kant omzoomd met Britse villaatjes, aan de andere kant vrij, was van alle gemakken voorzien.
Omdat deze vriendelijke Engelsen ook nog eens in hun oneindige goedheid een heel echelon Oekraïners in huis had genomen, konden wij dit keer geen beroep doen op de gebruikelijke overnachtingsgastvrijheid, waardoor onze gehele squad in eerder achtergebleven of juist speciaal meegenomen tentjes was ondergebracht op het aangrenzende veldje, naast de huiselijke camper van Richard W. en Lotte H. Dat kampeercollectief bleek een gouden greep. Want zo wordt je echt een met het terrein en komen bijzonder vibes los, zeker als je middernacht bijzondere seances houdt op het heiligdom der heiligdommen, het graswicket zelve. Een onvergetelijke ervaring.
En dan te bedenken dat deze trip begon in het middeleeuwse Canterbury, waar ik mocht vaststellen dat restaurant Marlowe’s nog steeds bestond (waar we in de jaren 90 als touringteam regelmatig te gast waren, Han van Leeuwen en Cees Nierop weten nog wel waarom), evenals het café met beer garden genaamd The Cricketers in High Street. Michael D. was op die eerste avond al zo onder de indruk (nog voor hij maar een drankje gedronken had) dat het zweet hem uitbrak en hij eigenlijk het liefst meteen weer naar huis wilde gaan nu het nog kon. In elk geval moest hij even liggen. Wij konden hem overtuigen om toch nog even te blijven (“en dan kijken we”) en daarmee was de kracht van het toermotto gelijk bevestigt. We keken wel, en we zagen dat het goed was.
Legendarisch was de eerste over van onze eerste match, op eveneens een fantastisch lopend veld met een schitterende bouwval van een paviljoen. Die over werd gebowld door onze veurzitter Wim P, toch een man met ervaring. Bal 1 ging al spijkerhard naar cover point, waar Bart S. hem niet kon ontwijken, dus dat was een dot ball, net als de tweede bal. De derde ging moeiteloos, kaarsrecht en genadeloos recht voor zes. De vierde verdween minstens even recht zelfs ver óver de verrijdbare sight screen (nieuwe bal, nooit meer teruggevonden) en de laatste twee ballen van de over werden zonder scrupules voor 4 geslagen. Twintig voor nul dus in een over, fijne start. Gelukkig hadden we afgesproken dat je met 30 retired moest, dus deze man zat na twee overs al unbeaten met de maximale score aan de kant. Vervolgens deden we er alles aan om te voorkomen dat hij nogmaals in mocht, waardoor we het totaal nog enigszins binnen de perken wisten te houden. Tussen de innings door hoorden we dat die verschrikkelijke batsman van de eerste overs eigenlijk een bowler was, en tevens pro. Maar zijn sportieve honger was blijkbaar in dat prille begin van de wedstrijd al gestild, want wij slaagden er tot onze eigen verbazing in om het totaal te passeren, en zo werd Ezzat M. in zijn eerste wedstrijd als aanvoerder de trotste leider van een winnend team. Twee punten in het Tassie, dat is altijd meegenomen.
Een van de Vroegste Vrienden Uit Moreton, die (in de woorden van ervaringsdeskundige Guy P.) tot voor kort “niets anders deed, dan waar ik bekend om sta”, blijkt inmiddels de eigenaar te zijn geworden van een café, een restaurant én een ginstokerij en ontving ons na afloop van die eerste wedstrijd in zijn stijlvolle etablissement met zelfgemaakte sausage rolls en scottish eggs. Ronduit verrukkelijk, wat je mag verwachten van een man die MacGregor heet van achteren. Frankie vd M. en papa Steven E. waren inmiddels ook gearriveerd (na een lange heen-en-weer reis vanwege een vergeten paspoort) en werden met open armen ontvangen. MacGregor introduceerde ons in de geheime wereld van de ‘slow gin’ waar je toch best snel van in hoger sferen kunt komen, zo werd ons gedemonstreerd. Ondanks deze vreugde baalde ik zelf al meer dan ik ooit verwacht had van mijn duck (tweede bal plumb lbw), maar moest ik ook nog eens als zelfbenoemd Bob met lede ogen toezien hoe een almaar stijgend alcolholpercentage tot groot enthousiasme leidde in de groep. Ik zag er de humor nog niet van in eigenlijk en moest duidelijk nog groeien in de toer.
Maar de volgende dag kwam alles alweer goed en kon ik mij schikken in de rol van Duckman, met een rare eendenmuts op, sokken met rare eendjes erop en andere rare gewoontes waar ik mij niet aan kon onttrekken. Ik schikte mij in mijn eendenlot tijdens deze tweede wedstrijd alweer, tegen Moreton op Moreton, scoorde met de hooivork een tweede duck op rij (C+B) en kwam tot het verlossende inzicht dat het tijdens zo’n tour niet eens zozeer gaat om de cricket performance, maar om de performance as such, waar je het publiek enthousiast mee krijgt. Zelden zulke warme interactie ervaren met de lokale fans langs de lijn. Hoe dat alles in zijn werk ging is niet goed na te vertellen. Wat wel na te vertellen is, is dat wij dat tweede potje ook zomaar wonnen, en langzaam maar zeker in the flow kwamen voor dus die allesomvattende winning streak van het Amsterdam A-team in het hoofdtoernooi. Zelfs Stephan H. kreeg weer zelfvertrouwen en begon te dromen van verre zessen in Britse tuinen.
Er gebeurde tijdens het hoofdtoernooi zoveel dat het onmogelijk is om dat in een alomvattend verslag te beschrijven, en dat doe ik dan ook niet. Een aaneenschakeling van hoogtepunten voor de liefhebber. Zoals die laagvliegende zes over extra cover van Berend E, die voor altijd een afdruk op het elektronische scoreboard heeft achtergelaten. De slower balls van Guy die bij herhaling goed waren voor vital wickets. De proper cricket shots van Michael, die zich steeds beter ging voelen, vooral op de opzwepende ritmes van James Brown. De zes van Charles óver het clubhuis, nota bene na de tweede stuit op een laagblijvend wicket: een no ball dus ook nog en daarmee goed voor 8 runs. Want no balls en wides werden niet overgebowld en tellen voor 2, een heerlijke regel om het tempo erin te houden. Zeker het vermelden waard is ook het live BBC-achtig commentaar dat tijdens de wedstrijden gegeven wordt vanuit de commentary box bovenin het scoringhuisje, op een aangename manier versterkt zodat iedereen elke opmerking kan horen. Daarbij natuurlijk een native speaker van de thuisclub als anchorman, maar niet onverdienstelijk terzijde gestaan door talentvolle presentatoren als Richard en Berend. Kleine stukjes poëzie zoals: "Uncharacteristically, the Duckman scores a run, on his very first ball. His first run...ever?" Enkele ballen later op geruststellende toon gevolgd door: "And now the Duckman does what he's doing best: going out." Zo kom je de dag dus wel door.
Hulde kortom aan de organisatoren ter plekke en van onze kant vooral Captain Bart, die dit alles samen met Cardinal Puff mogelijk gemaakt heeft. De club leeft, ook in het buitenland!
Voor meer foto's, klik hier