[door Roelof Balk] Je kan winnen, gelijkspelen, of verliezen. Zo wist Rinus Michels de voetbalsport terug te brengen tot de ware essentie. Bij cricket is natuurlijk alles anders. Er zijn regelmatig wedstrijden zónder resultaat, ook wel draws genoemd. Sinds het afscheid van Henk van Weelde heb je die nauwelijks meer in Nederland, maar in de echte cricketlanden nog volop. Gelijkspelen daarentegen komt zeer zelden voor in cricket. Sterker nog, er zijn spelers die in hun hele cricketcarrière nooit echt gelijkspelen. Behalve natuurlijk als ze meedoen met ACC 50 not out, maar dat tel ik nu even niet mee. Een tie in een cricketwedstrijd is al even onwaarschijnlijk als een stropdas op de camping. Dus áls er dan een keer sprake is van een echte tie, dan is dat iets dat je je hele loopbaan nooit meer vergeet. Sommige geluksvogels maken het trouwens vaker mee, zo’n tie. En nog grotere bofkonten spelen er een hoofdrol in, omdat zij in de laatste beslissende fase van Het Gelijkspel een cruciale rol vervullen. Zo’n speler is Antoni Jansen, onze koele gast, die ik nu al twee keer een echte tie heb zien forceren. Deze keer uit tegen Quick 1888. lees meer
Scherpe blik
De eerste keer dat Antoni een tie forceerde was jaren terug als wicketkeeper. Een niet na te vertellen mix up, dat zal ik u maar besparen. Eric Booij kan het wellicht nog een keer uitleggen na minstens vier bier en een jonge jenever. Dit weekend echter stond Toon na een lang verhaal op de laatste bal van de wedstrijd als bastman aan het levende wicket, met één run achterstand: 175 voor 7 met target 176. En hij sleepte hem eruit hoor, die tie. Eerst trok hij de scores gelijk door de bowler met strakke blik te dwingen tot een wide down leg: scores gelijk. Ondertussen zette hij aan om de overkant te bereiken in een kansloze missie: run out. Daarna dus opnieuw nog één bal te gaan met een nieuwe batsman die zich met bonzend hart meldde aan de crease. Wat Toon hem precies voor tip heeft meegegeven zullen wij nooit weten, maar het was genoeg: brede zwaai, bal gemist, game over: 176 tegen 176. Warsteiner!
Multifocaal
Het voelde als een overwinning omdat wij na 15 overs pas op 80 runs stonden voor het verlies van één wicket. Dat was vooral te danken aan een geweldig partnership tussen Cees Nierop en Richard Reed. Sterker nog: het was geheel te danken aan het geweldige partnership tussen Cees Nierop en Richard Reed, want het eerdere openingspartnership duurde slechts één bal: palengerinkel. Voortaan toch ook maar de linker contactlens indoen denk ik. Affijn, de heren hadden het zwaar, want het veld liep niet dus moesten ze zelf lopen. De fraaie MCC-gedrilde schoten van RR haalden meestal de boundary net niet en ook Cees slaat net even wat minder hard dan vroeger. Rennen rennen rennen dus, wat liggen die wickets eigenlijk ver uit elkaar tegenwoordig.
Dat gold niet voor EP eigenlijk, die legde zijn volle gewicht in de schaal en produceerde op het moment dat het moest een paar machtige zessen en vieren. Dat bracht de veilige haven in het multifocale zicht. Later bleek trouwens dat EP zelfs onder de douche zijn bril niet afzet, laat staan dat hij een contactlens verliest. Torenhoog en stand in de wand was ook zijn laatste slag die helaas niet gemist werd door de bowler, ruim twee overs voor tijd. Exit EP. Dat vertrek leek ons de das (engels: tie) om te doen, waren wij bang. Maar gelukkig wist Toon het Tij Tijdig te keren. Eigenlijk zat die Tie er al die Tijd al in, zou je kunnen zeggen. Het bracht het publiek op de banken (twee dames, eveneens op leeftijd, zij klapten beleefd). Eigenlijk hadden we toen allemaal gelijk naar de Thai moeten gaan, maar ja, vind die maar eens in Nijmegen. We hielden het dus bij Warsteiner en prezen ons gelukkig dat het voorspelde onweer Tijdig aan ons voorbij was gegaan.
Quick 88 – ACC vets 176 – 176 (35 overs). Daniël Eldering 2 v 42, Michael Dukker 2 v 27, Mark von Schmidt 2v 53 + 1 briljante vang, Wim Pielage 2 v 48. Richard Reed 82, Cees Nierop 35, EP Knüpfer 26. Drie golden ducks aan onze kant.
text here.
