[door Roelof Balk] - Een van de verhalen die mijn vader graag vertelt (hij is nu 94, en al 80 jaar lid van de club), gaat over zijn tijd in het tweede. Jan Hendriks was zijn aanvoerder, en die had maar een oog, dat wil zeggen, het andere was van glas. Toch was Jan jarenlang de trotse houder van het clubrecord met 163 runs. Die score uit 1953 is pas in 1986 verbeterd door Huib van der Heyde. Maar die kon dan ook diepte zien, wat hij in zijn gouden jaren bij vele glaasjes graag demonstreerde.
Jan Hendriks was ook de man die het hele team elke maandagavond bij zich thuis uitnodigde, om de wedstrijd van de zondag ervoor, na te bespreken. Heel belangrijk is dat, wedstrijden nabespreken. Kan je niet vaak genoeg doen, vooral als je van een biertje houdt. Dan zie je de dingen in heel ander perspectief. Daar leer je van, als speler.
Maar dat is niet het verhaal waar het hier om gaat.
Als de innings er om vroeg zette Jan zichzelf aan, want hij kon ook aardig bowlen. Hij zette zichzelf aan, en het veld uit. "Ton?" vroeg hij, de wenkbrauwen opgetrokken. "Ja ik ga al!", antwoordde mijn vader dan, en hij haastte zich naar de leg slip-positie. Leg slip! Dat is zelfs heden ten dage zelden te zien op de Nederlandse velden, en toen was het ronduit revolutionair. Het stichtte grote verwarring bij zelfs de meest ingespeelde batsman, die zich prompt liet bowlen op een lange rechte op de off stump. Nooit kwam er een bal naar de leg slip, maar de mentale impact van die positie was enorm. Althans, zo wil het verhaal.
Dit is de man, dit is zijn bier: Jan Hendriks nodigde elke maandagavond het hele team bij hem thuis uit om de wedstrijd van de dag ervoor na te bespreken. Een mooi initiatief, dat zeker navolging verdient.
Of captain Jan Hendriks echt zo succesvol was met deze psychologische truc, weet ik eerlijk gezegd niet. Misschien is het één keer gelukt door een samenloop van omstandigheden. Een keer in al die dappere pogingen. Maar daar gaat het hier natuurlijk ook niet om. Wat interessant is, is dat je zonder actief deel te nemen aan het spel, toch van grote invloed kan zijn op het verloop ervan. Zeker in je eigen gedachten. Het is nog steeds, meer dan zestig jaar na dato, een van de bijzondere momenten uit een lange en veelbewogen carrière van een gepassioneerd cricketer. Terwijl hij goedbeschouwd eigenlijk niets deed. Being there in optima forma. Cricket is zingeving.
En waar het natuurlijk ook om gaat, is dat mijn vader zo langzamerhand best veel vergeten is, maar zich vooral de cricketverhalen uit zijn lange leven nog prima herinnert. Tot in detail soms, en dat vind ik nou mooi. Veel herinneringen zijn gaandeweg vervaagd, maar het cricketverleden leeft voort. Dat is toch heel bijzonder? En daar kunnen we wat mij betreft de winter weer mee in.
De maand augustus is voorbij, het cricketseizoen ten einde. Hier en daar wordt nog een bal gebowled, maar dat zijn de naweeën. We stoppen er weer even mee. Dit was de laatste Good Cricket Blog van 2021, het jaar van een eeuwig ACC.
