[door Roelof Balk] – Mijn vader heet Ton. Nou ja, hij heet eigenlijk Antoine, maar we noemen hem Ton. Hij is al 80 jaar lid van ACC. Tachtig jaar! Dan kun je er over meepraten.
Toch is hij niet de meest legendarische Ton in de geschiedenis van ACC. Dat is namelijk Ton Disselkoen.
Ton Disselkoen was een groot sporttalent en dat had hij van zijn vader. Hij was spits in het eerste elftal van AFC, en had bepaalde Ronaldo-achtige trekjes, toen al, in die zin dat hij er ook zonder bal elegant maar buitengewoon dreigend uitzag voor de goal. Hij hield één handje altijd een beetje slap, met de onderarm horizontaal. Dat gaf net dat tikje Amsterdamse bluf. Mooie jongen, wilde haren, altijd fotogeniek.
Blog Nummer 14: een goed moment om stil te staan bij een van de kleurrijkste figuren die ooit in het Nederlands Elftal heeft gespeeld: Ton Disselkoen. Altijd elegant, met net dat tikje Amsterdamse bluf.
Ton Disselkoen was ook de eerste ACC-er die daadwerkelijk inzag dat de club leeft. De club leeft, zei hij dan, en je wist dat het goed was. Ton zelf is helaas veel te vroeg overleden, maar de club leeft nog steeds. En Ton leeft voort in de vele verhalen.
Zo kon hij bijzonder hard bowlen. Hij was de op een na snelste bowler van Nederland, en zeker de man met de mooiste actie na verreweg de langste aanloop. Het bracht hem in het Nederlands elftal waar hij meteen op zijn debuut de bowling mocht openen. Maar dat wilde hij niet, die dag. Hij voelde zich niet zo lekker na een avondje stappen. Daar was hij ook uitzonderlijk goed in, in een avondje stappen.
Niet alleen de aanloop van Ton was weergaloos, maar ook in het stappen was hij ongeëvenaard.
Maar jongens, wat was die actie van Ton Disselkoen mooi. Poetry in motion, zeggen de Engelsen dan, poëzie in beweging. Die omschrijving was trouwens ook in ander opzicht zeker op hem van toepassing. Verbaal was hij namelijk ook heel erg goed. Bijna poëtisch in zijn uitdrukkingen, en zeer beweeglijk in zijn gedachtengang. Eigenlijk leek hij een beetje op Herman Brood, een soort volksartiest ondanks zichzelf.
Ooit werkte hij in de horeca en een klant die het menu had bekeken vroeg hem: wat zou u mij aanbevelen? Ton zei nou, als je hier de deur uitgaat en dan rechtsaf, zie je na 200 meter aan je linkerhand een Italiaans restaurant. Daar hebben ze uitstekende pasta, en het is niet al te duur. Als ik u was, zou ik daar maar naartoe gaan. Dat zei Ton. Disselkoen. Aangenaam.
Ach ja, die grapjes van toen.
Ton Balk -- hier in karakteristieke pose als captain van zijn geliefde ACC 4 in 1970, en in bijna dezelfde karakteristieke pose als talentvolle jongeling in het ACC juniorenteam dat in 1942 kampioen werd -- is weliswaar legendarisch, maar niet de meest legendarische Ton uit de rijke geschiedenis van ACC.