[Door Arthur van Leeuwen] Op zondag 2 oktober overleed trouwe ACC’er Ronald Anderson. Hij kampte al geruime tijd met ernstige gezondheidsproblemen. Desondanks zat hij deze zomer nog bij vrijwel elke wedstrijd van het eerste elftal op een van de banken voor het clubhuis. Altijd met hoed en frivole shawl, met de hem kenmerkende geamuseerde grijns als de ‘deskundige’ oudgedienden naast hem het spel weer eens analyseerden. Hij had gehoopt in 2024 te kunnen toetreden tot de ‘Fifty Not Out Club’ - het mocht niet zo zijn.
Ronald was terughoudend, en slechts bij een kleine kring clubleden bekend. Als speler deed hij in de jaren zeventig en tachtig zijn best in (meestal) het vijfde elftal, onder captains Harry de Breet, destijds zijn zwager, en Han van Leeuwen. Al beleefde hij veel plezier aan spel en nazit, hij was de eerste om te erkennen dat zijn prestaties met bat en bal bescheiden waren. Achter de schermen verzette hij daarentegen waardevol werk: hij was een van de vier leden die in 1991 het jubileumboek ACC-70 samenstelden en produceerden, en vervolgens leverde hij opnieuw een belangrijke bijdrage aan het jubileumboek bij het 100-jarig bestaan in 2021. Wat de AFC’ers onder de ACC’ers zich wellicht ook herinneren is dat Ronald vermeld staat als verantwoordelijke voor de ‘boekregie’ en ‘uitvoerend producent’ in het legendarische AFC Honderdjarenboek uit 1995 – een heuse stoeptegel in rood linnen omslag.
Dat hij bij al die uitgaven betrokken raakte, was gezien zijn maatschappelijke loopbaan niet zo vreemd. Zijn hele werkend leven was hij actief in het boekenvak – begonnen als jonge boekverkoper in de Leidsestraat, uiteindelijk directeur van Amsteluitgevers, onderdeel van de grote uitgeverij VBK. Hoewel zo’n beetje iedereen in ‘het vak’ hem kende, bleef hij ook over zijn werk bescheiden.
Merkwaardig genoeg moest Ronald zich in de aanloop naar de Brexit onverwacht zorgen maken over een kwestie die terugvoerde tot zijn Schotse roots: hij had alleen een Brits paspoort. Met smaak kon hij vertellen over de curieuze gevolgen die dat zou kunnen krijgen. Bij een etentje stelden Michael van Os (zelf half Brits) en ik hem dan ook voor zich gewoon te laten uitwijzen, dan hadden wij meteen een leuk logeeradresje in Engeland om cricketwedstrijden te zien – dus graag wel in de buurt van een klassieke ground.
De laatste vier jaar, na de dood van zijn geliefde Alphien en geplaagd door talloze bezoeken aan ziekenhuizen, waren zwaar. Hij deed er bijna zakelijk verslag van, en klaagde zelden. Toen enkele weken geleden bij het zoveelste medisch onderzoek opnieuw een ernstig probleem werd geconstateerd, besefte zijn directe omgeving dat het deze keer zelfs voor overlever Ronald te veel zou kunnen zijn. Helaas, zo was het ook en sneller dan gedacht. Hij laat zijn zoons Lucas en Oliver achter. En zijn zuster Fiona, moeder van ACC’ers Cedric en Martijn de Breet, die hem de afgelopen jaren tot grote steun was. De uitvaart had in besloten kring plaats op maandag 10 oktober op Zorgvlied.
Nu relatief kort na elkaar Michael van Os (2021) en Ronald Anderson zijn overleden, raakt ook voor mij persoonlijk het bankje langs de boundary wel erg leeg.
Ronald, rust zacht.
Arthur van Leeuwen