[door Kees van Nieuwkerk] Het cricketseizoen is dit weekend officieel en rommelig begonnen voor de Zondagmiddag veteranen (Zomi's). Na zeven zinderende oefenwedstrijden tegen de Zaterdagmiddag, die met vier tegen drie maar net in het voordeel van Umer Saeed Mohammed en zijn jongens is uitgevallen, was het nu tijd voor een eerste pot tegen een andere club. Een kakelvers speelschema van de KNCB wees het altijd lastige Qui Vive aan als onze eerste tegenstander. Probleem was alleen dat alle velden van zowel ACC als Qui Vive al bezet waren door hogere teams, maar die dingen gebeuren natuurlijk als je door Covid ruim twee maanden de tijd hebt om over dit soort dingen voor te bereiden. Dikke shout out dan ook naar Thomas Spits van VRA die hun tweede veld zonder aarzelen aan ons beschikbaar stelde.
En dan was er nog de blessure van onze aanvoerder Bart Sandberg, die de hele week golf had gespeeld en nu last had van ik geloof ‘een peesje’. Hij hield er een heel verhaal aan over waar ik niet naar heb geluisterd want golf is voor bejaarden en echt super super suf. In ieder geval was ik hierdoor de aangewezen skipper, Kees van Nieuwkerk tot uw dienst. En het verliezen van de toss daargelaten is het team voortreffelijk geleid, al zeg ik het zelf.
De dag begon druilerig en Qui Vive maakte de fout om als eerste te batten. De touwen op het oude hoofdveld van ACC lagen van screen tot screen en pad tot sloot, het gras was nat en traag. Aan de andere kant deed die vochtigheid, aangevuld met de tranen van emotie die wij hadden bij het weerzien van ons oude clubhuis, de roze bal van Tim de Leede al snel transformeren in een baksteen met een naad. (Kan iemand die dit leest ons wat Readers County Crown roze ballen sponsoren, dankjewel!)
Simon Teal en Michael Dukker opende de bowling waarna supertalent uit de onder vijftien Tristan de Man extra goed uit de verf kwam. Ik schrok mij rot bij zijn eerste bal en dacht die gooit zijn arm uit de kom. Maar het bleek leg break te zijn, iets wat Dukker kennelijk ook al jaren bowled. Daarna heeft iedereen van ACC zijn steentje bijgedragen. Joost Bakker sterk achter de palen en Ezzat Musheni assertief als assistent bij het uitzetten van het veld. Maar het mooist vond ik de magische ballen die Paul Hagebeuk ging gooien. Onbespeelbaar en probeer je toch te slaan dan ga je uit, zo pakte Hagebeuk op het eind nog twee belangrijke wickets. De tweede dankzij een schitterende vangbal van Richard Wolfe met één hand op de boundary. Verder lieten we natuurlijk vooral veel ballen vallen omdat we weigeren op het fielden te trainen. Na 35 overs ging Qui Vive met 188 runs en nog twee wickets achter de hand naar de lunch.
Lunch
En wat voor een lunch! Voor de mensen die niet (meer) weten wat een goeie lunch is zal ik even een opsomming maken van wat er allemaal was. Er waren verschillende soorten broodjes, groot en klein, bruin en wit, met en zonder pitjes, die allemaal net waren afgebakken in de oven. Er was allerlei beleg zoals de gebruikelijke kaas en worst, maar ook zelfgemaakte eier- en tonijnsalade, die laatste zelfs met stukjes appel. Daarbovenop was er nog een hele romige maaltijdsalade met garnaal en tevens zelfgebakken cake. Limonade ook, en je gelooft het niet maar voor iedereen was er van alles méér dan genoeg. Enfin.
Met een bord vol lekkernijen wou ik plaats nemen naast Dukker maar die zei dat die tafel alleen voor echte bowlers was. Je begrijpt dat ik niet lang meer over de staart van onze batting hoefde na te denken. Maar wie gingen er starten? Onze vaste opener Berend Edelenbos was vandaag om onduidelijke redenen gewoon niet komen opdagen. (Beer, leef je nog?) Plus het totaal van 188 was op zijn minst competitief te noemen. In zo’n geval kies je voor ervaring en klasse, in zo’n geval kies je voor Roelof Balk. Dit vertrouwen beloonde hij met het mooiste schot van de wedstrijd, een full toss wipte Balk over zijn linker schouder naar achter de sloot in voor zes. Maar het was Simon Teal die de show stal, er 60 maakte en weigerde uit te gaan. Of zoals ze dat in Engeland zo mooi zeggen ‘he carried his bat’.
Na grote bijdragen van Umer Saeed Muhammad, die naast skipper bij de Zami er voor ons ook nog eens 26 wist te maken, en zelfs Dick Broggel met 12 runs, was het Richard Wolfe die in de 29ste over de winnende voor ACC sloeg. Met nog vijf wickets achter de hand hebben we zo bewezen naast een bowling side ook echt een batting side zijn. Nu alleen het fielden nog en we kunnen dit jaar op voor het kampioenschap!
Complimenten
Mijn complimenten aan onze tegenstander Qui Vive voor hun sportieve spel en de jug die ze ons na afloop cadeau deden. Alles was ‘very much in spirit of the game’, we zien ze graag verderop in de competitie voor een rematch, bij hun of bij ons of ergens anders dat laten we nog even van de KNCB afhangen.
Verder wil ik nog even de groetjes doen aan een aantal supporters die kwamen kijken, zoals Haney Zaidi die als sportmasseur zijn handen logischerwijs niet langer door cricket in gevaar kan brengen. We missen je Haney! En Richard Matchett wiens prachtige witte hond Skipper we vaker over het veld zien rennen dan zijn baasje. Wat is jouw excuus Matchett? Ook aanwezig was Abu Baker Mohammed met zijn kleine zoontje die iedereen hele lieve handkusjes kwam geven, zijn zoontje dus. En Guy Patak waarvan er gefluisterd wordt dat hij keihard aan het trainen is voor een comeback, iets wat iedereen van harte toejuicht. Last but not least was daar natuurlijk Pieter Sandberg, vader van een golfer met een pijnlijk peesje, maar bovenal de man van Jet die de mooiste crickettruien van Nederland kan breien.
